In NRC las ik een interview met topadvocaat Marry de Gaay Fortman. De aanleiding is haar boek Verdrink geen dooie eend. Op het kantoor waar zij werkt, is zij een van de negen vrouwelijke partners. De andere 38 partners zijn man.
Door Fleur Brockhus, schrijver van De urenfabriek en De inspiratiepraktijk
Marry legt uit dat bedrijven zich in hun jaarverslag moeten verantwoorden als ze niet 30% vrouwen in de top hebben. Nog geen 10% van de bedrijven voldoet aan die rapportageplicht. Maar de overheid dwingt naleving ook nog niet af. Waarom nou niet? General Data Protection Regulation wordt wél als een malle geïmplementeerd in bedrijven, want daar staan torenhoge boetes op. Kennelijk moeten de heren het in de portemonnee voelen, voordat er actie komt. Dus partnerbenoemingen nietig verklaren als het weer een man is. Of beloningen opschorten, zoals in Frankrijk. Wat een wereldideeën.
Onlangs was ik te gast in het radioprogramma van Jort Kelder. We spraken over vrijheid en werk. Mijn mening: we zijn vrijer dan ooit, maar moeten tegelijk ook steeds meer. Dat geldt vooral voor vrouwen. We moeten eindeloos borstvoeding geven en ons focussen op Attachment Parenting: je kind nooit alleen laten, anders krijgt hij een hechtingsstoornis en dan is het de schuld van moeder.
Maar we moeten ook drie maanden na de bevalling weer aan het werk, anders missen we de carrièreboot. En dat is dan ook je eigen schuld. Op kantoor moeten we knallen als een beer, maar we moeten ook helpen met de Koningsspelen op school, partijtjes organiseren, vakanties boeken, opvang regelen, verjaardagen onthouden van de hele (schoon)familie en biologisch koken. Is bij een man een buikje nog wel knus, vrouwen moeten strak zijn. Maar wel gezellig mee-eten, liever niet zo’n frigide saladefreak. Fanatiek sporten dus.
Raar dat er weinig vrouwen partner zijn? Misschien is het tijd voor een onderzoekje. Vraag alle vrouwen op kantoor wat zij nodig hebben om het partnerschap te ambiëren. Nodig ze uit om vrij te denken. Misschien willen ze pas partner worden als de kinderen op de basisschool zitten. Of ze willen een vaste thuiswerkdag. Of een kantoorcrèche en BSO die 24 uur per dag open is. Biologisch eten dat je van kantoor makkelijk kunt meenemen naar huis. Een luxe spa op kantoor, een meditatieruimte en een personal trainer van de zaak. Een vrouwelijke mentor die ze begeleidt vanaf hun stagiairetijd met als doel: het partnerschap.
Maar misschien willen ze nog wel het allerliefst dat de mannelijke partners verplicht een thuiswerkdag krijgen en naar yoga moeten. Zoals Marry het mooi verwoordt: “Mannen moeten one of the girls worden.” Ik zie dat zo voor me. In plaats van vrouwen stimuleren om naar de top te klimmen, gaan we mannen stimuleren om nu eens van die rots af te dalen. Zo komen ze elkaar halverwege tegen. Komt er meer wederzijds begrip. En kunnen ze vandaaruit verder werken. Naar een gezond en toekomstbestendig evenwicht. Idee?