Sinds anderhalve week op Netflix: seizoen drie van de advocatenserie Suits. Zestien afleveringen die de fans van de serie zeker zullen aanspreken, want meer van hetzelfde. Enkele hoofdingrediënten: de moeizame en stuklopende fusie tussen het Amerikaanse kantoor Pearson en het Engelse Darby, de vlammende managing partner-ambities van hoofdrolspeler Harvey Specter, de liefde tussen zijn assistent Mike Ross (zeg maar Batman’s Robin) en Rachel en een explosieve rechtszaak tegen een zakenvrouw in de olie.
Door Lucien Wopereis
Eigenlijk is het natuurlijk een soap, dat hele Suits. Het is een lange reeks hele en halve amourettes, en de firma list en bedrog draait op volle toeren. En dat gaat snel, razendsnel. De allianties tussen partners, advocaten, cliënten, stagiairs en secretaresses worden even snel opgebouwd als afgebroken. Je knippert een keer met de ogen, en een vriend is weer eens veranderd in een vijand. Of andersom. Meestal goed verteerbaar, soms ook vermoeiend.
Voor wat betreft de juridische aspecten: ook die gaan soms razendsnel. Je loopt als kijker vaak achter de feiten aan: waarom kan die overname niet doorgaan? In twee zinnen komen dan langs: er zijn preliminaire verhoren gaande, de aandeelhoudersvergadering kan pas over zes maanden plaatsvinden en er worden strategisch aandelen gedumpt. De leek in de M&A denkt al snel: het zal allemaal wel.
Het is een vaker beproefde tactiek. De hoofdrolspelers winnen aan gezag in het hoofd van de kijker, als ze allerlei juridische spitsvondigheden op weten te dissen – ook al zijn die amper te volgen. Mooi is ook hoe snel de advocaten zich een dossier weten eigen te maken: ze maken het open, werpen een hele korte blik op de inhoud, en weten dan direct van de hoed en de rand. Knap hoor.
De komische noot moet in dit derde seizoen komen van de senior partner Louis Litt en zijn Engelse evenknie van fusiegenoot Darby. Was Litt in de eerste seizoenen nog een bij vlagen venijnig en bedreigend mannetje, nu is hij in de eerste acht afleveringen verworden tot een clown die elke wezenlijke confrontatie uiteindelijk verliest en die zichzelf belachelijk maakt met ridicule mock trails. Pas halverwege wordt zijn rol weer wat serieuzer.
Eigenlijk geldt die conclusie voor het hele derde seizoen: het is allemaal wat minder venijnig geworden. Was in de eerste seizoenen de dreiging dat advocaatstagiair Mike Ross door de mand zou vallen, hij heeft namelijk helemaal geen rechten gestudeerd, nog goed voelbaar, nu is de dreiging veel minder. Ook al omdat veel mensen in zijn omgeving – zijn vriendin, de alwetende secretaresse Donna en managing partner Jessica – zijn geheim kennen. Nu veel mensen medeplichtig zijn aan zijn bedrog, is Ross een stuk veiliger.
Aan het eind wordt het allemaal nog even echt spannend, als Mike wordt opgepakt en ‘exposure’ dreigt. Maar, verrassing, ook dat loopt uiteindelijk goed af. De cliffhanger: Mike stapt over naar de wereld van investmentbanking. Suits kan echter doorgaan: hij wordt nu klant van Harvey Specter.
Het is allemaal goed gemaakte pulp, met aantrekkelijke acteurs, fijne beelden van New York en fijne muziek. Dat laatste geldt vooral voor de begintune: een verslavend en veelbelovend deuntje.
In Amerika zijn ze intussen al bij seizoen 5. Er zit dus nog heel wat aan te komen.