Dus je bent een Nederlandse advocaat en je begint een rechtszaak omdat je door Google vergeten wilt worden. Forget it. Want wat gebeurde er: de media schreef over de opmerkelijke uitspraak van de rechtbank Rotterdam, en wij van Advocatie Eend achterhaalden na enig speurwerk vrij eenvoudig de identiteit van de advocaat. Wat je noemt: wrijven in de vlek.
Door Lucien Wopereis
De advocaat kreeg vier jaar geleden ruzie in een nachtclub in Londen. Hij ging weg, om even later terug te keren met een machete. Daar stond hij mee te zwaaien op de stoep van de uitgaansgelegenheid. De politie werd gebeld. Die vond de advocaat uiteindelijk op zijn hotelkamer, met de machete onder het bed. De advocaat wordt later veroordeeld wegens verboden wapenbezit.
Allereerst: interesting choice of weapon. Hing dat ding als decoratie in zijn hotelkamer? Heeft hij standaard een machete in zijn koffer? Verzamelt hij ze wellicht?
Hoe dat ook zij, de advocaat heeft de pech dat een lokaal medium verslag doet van de strafzaak tegen hem. Met naam en toenaam en een grote foto erbij. Het verhaal op de website wordt niet opgepikt door andere media, maar dat maakt voor de advocaat niet uit: via Google kan iedere nieuwe klant of collega het verhaal over hem lezen, na het inkloppen van zijn naam.
Dat moet stoppen, vindt de advocaat. Eerst Google aangeschreven, en daarna het College bescherming persoonsgegevens: die geven geen gevolg aan zijn verzoek. Dus dan maar naar de rechter, waar hij nog gelijk krijgt ook. Google moet de link naar het artikel verwijderen, en doet dat hangende het hoger beroep ook.
Heeft de advocaat nu gewonnen? Nee. Naar aanleiding van de uitspraak komen het rechtbankverslag en de identiteit van de advocaat opnieuw in het nieuws, onder meer in Engeland. En die ‘herpublicatie’ is vervolgens weer uitstekend vindbaar via Google. Een soort publicitair Droste-effect.
En dan gaat Google ook nog in hoger beroep. Dus komt er opnieuw een – in beginsel openbare – rechtszaak. Mocht de zaak met gesloten deuren worden behandeld, dan geldt dat uiteraard niet voor de uitspraak: die zal worden gepubliceerd.
Ik vraag me wel vaker af of advocaten er voldoende oog voor hebben dat een rechtszaak en de publicatie van het vonnis er toe kan leiden dat tot personen herleidbare informatie op straat komt te liggen. Een Nederlandse zanger kan erover meepraten. Bekend is de geanonimiseerde passage in het vonnis van zijn zaak tegen A. F. Th. van der Heiden naar aanleiding van de roman De Helleveeg: ‘[Eiser] is een bekende Nederlandse zanger/songwriter/producent van popmuziek. Rond 1960 was een van zijn songs, “Kom van dat dak af”, een grote hit.’