De vriend-van-een-vriend schoof bij ons aan op het terras, en gestaag degradeerden we van gesprekspartners tot publiek. Dialoog en uitwisseling werden vervangen door zijn eenzijdige elevator pitch. Alles aan hem klopte, op het eerste gezicht. Visie, authenticiteit, ondernemerschap en leiderschap kwamen uit zijn poriën, en frisse ideeën rolden als diamanten uit zijn mond. De aandacht – dat schaarse goed – was gevangen.
Door Juriaan Mensch
Wat hij deed was high-impact, de user base van zijn startup – een soort video Instagram voor ideeën – had maandelijkse groeipercentages in de double digits. “We gaan de wereld veranderen. Want wat als iedereen zijn disruptive idee kan delen en voor iedereen beschikbaar is? Nou?”
Ik kon het er niet mee oneens zijn, natuurlijk. Want, uh…de wereld…beter… Ofzo.
Zijn bloedserieuze blik liet de onze maar niet los. Mijn kritische vermogens leken te worden uitgeschakeld door zijn kleverige aura van zekerheid over wat de mensheid nodig had – zijn app. De elevator pitch kwam tot een einde. Hij moest verder, druk, maar we zouden zeker gaan connecten. Waarom begreep ik niet helemaal, samen de wereld redden misschien. Ik deelde toch maar braaf mijn contactinfo.
Ergens voelde ik me nog geïnspireerd, maar vooral leeggezogen. Verder werd ik geplaagd door het gevoel dat ook ik meer high-impact moest zijn, en niet het maximale uit mijn leven haalde. Ik dacht eraan om deze achtergrondruis van lichte existentiële malaise aan te pakken door een inspirational quote op mijn Instagramfeed te knallen. Ik zag er vanaf, na een minuut scrollen door foto’s van supermensen in onmogelijke poses op de yogamat en borden vol gezond eten – paleo en vegan. Er is geen ontsnappen meer aan, besefte ik me. Ik nam nog maar een bitterbal. Die smaakte naar schaamte.
Steeds vaker kom ik dit soort ‘authentieke’ en ‘inspirerende’ mensen tegen, met een visie die drammerig aan de man gebracht moet worden. Answer men, altijd een oplossing of antwoord klaar, want het zijn problem solvers. Die zitten niet op een terras, maar zien een podium voor hun TED talk, en de mensen om hen heen als follower, klant of investeerder. Ze verleiden je hersenen tot het simuleren van een gevoel van inspiratie en connectie – je mag meedoen, van hun geest proeven. Het voelt altijd even als alsof de deur naar een betere wereld voor je wordt opengehouden.
Maar inmiddels zijn het sociaal geaccepteerde verkooptrucs om sneller jouw innerlijk te kunnen koloniseren met hun laatste hype. Doodvermoeiend.
Ik ben klaar met deze meme van valse inspiratie en nepauthenticiteit, veelal afkomstig uit startup scene, die steeds vaker de werkvloer en ook het normale sociale verkeer infecteert. Inderdaad, viral – het is een ziekte. Ik snak inmiddels naar mensen die toegeven het ook niet te weten, en het psychologisch risico van gezichtsverlies durven nemen.
Ik wil kwetsbaarheid en echte vragen, geen mening met een vraagteken erachter. Stop met proberen me te overtuigen dat ik behoeftes heb die ik niet heb. Geef me ongemakkelijke stiltes, onvoorspelbaarheid, half gevormde ideeën waar een ander op kan voortbouwen. Voor mij zijn dat noodzakelijke voorwaarden voor authenticiteit. En dat is geen individuele eigenschap, ze ontstaat door interactie.
Was er maar een app die je waarschuwt als er zo’n figuur – die alleen zijn wereldbeeld aan je wil verkopen – in de buurt komt. Daar zou de wereld pas echt een stuk beter van worden.