Er kwam een prachtige vrouw binnen op kantoor. Lang, slank, sexy en toch gedistingeerd – we hielden onze adem in. Naast haar: de managing partner. Hij keek gelukzalig naar haar op, terwijl hij tegen ons zei: ‘Dames en heren, hier is ze: ons nieuwe verdienmodel.’
Door Trudeke Sillevis Smitt
We waren met stomheid geslagen. Het nieuwe verdienmodel… daar waren we al jaren naar op zoek! Laatst nog had ABN AMRO gezegd dat we zonder nieuw verdienmodel ten dode waren opgeschreven. Nu was ze er, en ze zag er nog veel beter uit dan we hadden durven hopen. Omdat de mannen voorlopig niet tot iets zinnigs in staat leken, heette ik haar welkom en verzekerde haar dat we allemaal ontzettend blij waren met haar komst. (Eerlijk gezegd had ze van mij een tikje minder knap mogen zijn, maar dat hield ik wijselijk voor me). Het nieuwe model glimlachte heel beminnelijk.
De weken daarop deden we alles wat nodig was om ruimte te maken voor de toekomst. Ons nieuwe model kreeg een fancy bureau op een prominente plek – als cliënten het kantoor binnenkwamen zagen ze haar direct zitten. Faxapparaten eruit, I-pads erin. Allemaal op cursus ‘Luisteren naar cliënten’ (3 PO-punten). En Uurtje Factuurtje werd ontslagen natuurlijk.
Arme Uurtje. De managing partner zei bij haar afscheidsborrel: ‘Je hebt ons jarenlang goede diensten bewezen. Maar we moeten vooruit!’ Uurtje Factuurtje hield zich groot. Bij het weggaan omhelsde ik haar en fluisterde: ‘Ik vond het heerlijk om met je te werken! Je gaf me inzicht in waar ik mee bezig was, je was oprecht. Soms was je een beetje te rechtlijnig, maar dan kon ik je altijd matigen.’ Daar ging ze. Hoe moest die ooit weer aan de slag komen?
Mijn kamergenoot Georg had het moeilijk met al die nieuwe dingen. Op een maatschapsvergadering zei hij: ‘Ik mis Uurtje. Ik kan niet meer faxen naar de rechtbank. En dat mens zit maar te glimlachen aan haar glanzende bureau. Wat zijn we nou eigenlijk opgeschoten?’ Daar had hij een punt. We verdienden nog steeds geen cent méér! We besloten haar te confronteren met ons ongenoegen.
Daar stonden we met zijn allen, aan haar glanzende bureau. ‘We doen nu al maanden alles voor je,’ zei de managing partner streng. ‘Maar de winst is nog met geen cent gestegen.’ Het verdienmodel glimlachte en zei: ‘Sorry, maar had ik dat beloofd dan? De tijden zijn gewoon veranderd. Het is meer het idee dat jullie mínder winst gaan maken.’
‘Maar,’ zei de managing partner, ‘dan lopen mijn beste mensen weg naar buitenlandse kantoren.’ ‘Ah, net als de bestuurders van ABN AMRO,’ zei ons verdienmodel fijntjes. ‘Wat heb je nou geleerd op de cursus?’ Aarzelend zei de managing partner: ‘Luisteren naar cliënten… ?’ ‘Precies,’ zei het model. ‘Ga dat eens doen. En maak eens kennis met hun betaalmodel, in plaats van aldoor naar mij te kijken.’
De volgende dag bleef het glanzende bureau leeg. En de dag daarop ook. Na een week zette Georg een oud faxapparaat op een hoekje van het gigantische bureaublad. Waar ons model was, wist niemand.
Op een ochtend kwam ik binnen op kantoor, en wie zat daar aan het glanzende bureau? Uurtje Factuurtje! Ze had een nieuw contract gekregen. Freelance, dat wel, en tegen een bescheiden tarief. Want hee, we zijn een heel modern kantoor.