De advocatuur kent veel onzekere momenten. Mag je blijven na je stage? Mag je partner worden, of anders misschien counsel? Of senior associate? En ben je eenmaal partner, dan kan het ook nog gebeuren dat de club je uitstoot.
Door Trudeke Sillevis Smitt
In de arbeidsrechtpraktijk heb ik gezien hoe een ontslag iemand in diepe rouw kan storten. Maar later hoorde ik zo’n cliënt nog wel eens zeggen dat het ook een blessing in disguise was, dat ontslag: eigenlijk zat hij al heel lang niet lekker op die plek, maar uit jezelf stap je natuurlijk niet op: de zekerheid, het geld, de status…
En díe soort pijn komt misschien wel het meeste voor in de advocatuur. Je bent niet gelukkig waar je zit, maar weggaan is geen optie. Wie is er zo gek om een mooie baan bij een chic kantoor op te geven?
Ik was ooit zo gek, en ik heb er geen spijt van gehad. Als ik bedenk wat ik allemaal had moeten missen als ik elke dag van mijn werkleven op hetzelfde kantoor was blijven zitten…
Een gedwongen ontslag voelt natuurlijk anders dan zo’n zelfgekozen vertrek. Het duurt dan wel even, dat loslaatproces. Maar als je de draai gemaakt hebt ben je een rijker mens. Je weet dat je zoiets kunt overleven. Dat je identiteit niet alleen maar bepaald wordt door die baan. Dat je ook zonder de zekerheid kunt, en zonder al die andere gouden spijlen waarachter je gevangen zat.
Verandering is belangrijk, niet alleen voor organisaties, ook voor mensen. Het gooit de zaak open, er volgt vaak ruimte. Voor even niks, misschien, of voor iets anders, iets nieuws. Waar je bloed weer harder van gaat stromen, waarin je misschien andere talenten van jezelf ontdekt of terugvindt.
De boodschap: wees niet bang voor verandering.
En de uitsmijter: dit was, na vijf jaar, mijn laatste column voor Advocatie.
Bedankt voor het lezen, lezers. Op naar iets anders, waarover later deze maand meer op LinkedIn…
De redactie van Advocatie bedankt Trudeke voor al haar inspirerende columns en bijdragen van de afgelopen vijf jaar.