Je opent Facebook en daar zie je ze weer staan. Harde tepels. Ze priemen boos door een wit t-shirt. Ruw wakker geschrokken door het ijswater dat alweer de volgende advocaat over zichzelf heen heeft gestort.
Door ZoZuidas
Gisteren was het de jongen uit je opleidingsklas, vorige week je sectiegenoot en nu is het iemand die je nog kent uit Leiden. Ze zijn overal. Het geluid gaat op mute. Je hoeft dit niet meer te zien. Je weet hoe het gaat. Het is de zoveelste Zuidasser in jouw directe omgeving die vrijwillig The Ice Man speelt op het balkon.
Terwijl de hele wereld binnen no time doorhad dat het echt niet kon, je stomende zomerlijf etaleren in het kader van een dodelijke spierziekte, ging de Zuidas nog even door. Wekenlang. Hollywood A-listers hadden zich al uitgesproken tegen de egostrelerij. Kranten stonden bol van opinieartikelen. In Gaza maakten ze parodieën met stenen en gruis, maar in jouw tijdlijn regende het complimenten. Goed gedaan Floris. Lekker Freek. Nu jij weer Pieter-Jan.
Voor degenen die drie maanden op secondment naar donker Afrika zijn geweest: het gaat hier over de ALS-icebucketchallenge. Iemand filmt zichzelf terwijl hij een emmer ijsblokjes over zich uitstort en zet het op Facebook. In het bericht eronder tagt hij drie anderen die de ‘uitdaging’ moeten aangaan: ijsdouchen en tien euro betalen, of weigeren en 100 euro storten op de rekening van het ALS-fonds.
Goed doel, twijfelachtige methode. Het riekt een beetje naar Giel Beelen in het Glazen huis. Jazeker, er wordt geld opgehaald voor hongerende kinderen in Afrika, maar het is vooral het ego van de ‘held’ dat wordt vetgemest. Sterk staaltje personal branding.
Het verschijnsel bleef met name lang doorzeuren in de categorie corporaal. Waarom? Lopen de corporate boys en girls met zijn allen achter de trend aan? Zijn ze licht narcistisch? Bord voor hun kop? Dol op een uitdaging? Of voelen ze iets van – excusez le mot – noblesse olige? Nee, want dan hadden ze wel gewoon honderd euro gestort!
Waarom is de Zuidas zo dol op het goede doel? Want straks gaan we weer met kantoor zwemmen tegen ALS, Dam tot Dammen voor KNWF en dan de marathon rennen voor de Nierstichting in New York.
‘Ik loop voor de Nierstichting,’ zegt de kantoorsporter hardop, met een heilige grijns als hij maandag bij je bureau komt staan. Old skool inschrijfformulier in de hand, alleen de kinderpostzegelenvelop ontbreekt. En dan kan je er bijna niet onderuit. Nee, zeggen is deserteren in de strijd tegen kanker, nierfalen of ALS. Terwijl je hem ziet denken: anyhting goes, als mijn vliegticket maar wordt betaald. En het liefst mijn hotel nog ook.
Of het nou gaat om kosten dekken of personal branding, het voelt ergens fout. De volgende kantoorsporter die komt bedelen aan je bureau kan je dus gerust vragen naar een begroting. We werken tenslotte in een zakelijke omgeving. Prima om een euro per gelopen kilometer te betalen, maar dan wil je wel honderd procent return on investment. Geen verborgen hotelkosten of lijken in de kast. En een keurige afrekening en betalingsbewijs achteraf.
Of je maakt het geld zelf even over. Dat voelt wel zo goed. Stichting ALS: NL50 INGB 0000 1000 00.