Mijn laatste column voor Advocatie schrijf ik na een week op een Nederlandse camping met mijn moeder en drie kinderen. Daarvoor was ik drie weken in Frankrijk met het hele gezin. Wat een geluk dat de grenzen weer open gingen.
Terwijl ik al vaak heb gelezen dat je beter regelmatig een paar dagen weg kunt gaan om op te laden dan drie weken achtereen, merkte ik dat ik na Frankrijk echt ‘ontkoppeld’ was van mijn dagelijkse beslommeringen. Compleet met helicopter view. Zo sliep ik diep, vergat verjaardagen en wist bij thuiskomst even niet meer meteen in welk kastje de theekopjes stonden.
Kortom, ik stond minder ‘aan’. En aan de andere kant juist meer. Qua zintuigen. Overal merkte ik geuren, geluiden en kleuren op. Dat had vast ook te maken met de andere omgeving. De zee, de boulangerie, de bougainville.
Strafrechtadvocaat Inez Weski zei in Zomergasten dat vakantie vluchtgedrag is. Maar maakt dat de vakantie minder heilzaam? Volgens mij is het heel gezond; even schuilen voor deadlines, dossiers en to-do-lijstjes. Want als je weg bent kun je geen administratie doen of spullen in de schuur sorteren.
In plaats daarvan: dagdromen, dutjes en dammen. Na het opstaan, voelen wat je wílt doen in plaats van móet doen. Mijn drukke gezin legde mij wel beperkingen op; ik had best meer dan anderhalf boek en een kwart tijdschrift willen uitlezen. Maar ook dat gewoon accepteren en voor even niet werk en gezin hoeven combineren voelde al vrij.
Na twee weken in de uit-stand drong mijn favoriete vakantievraag zich weer op: hoe wil ik terugkijken als ik 83 ben? Waar en aan wie wil ik mijn tijd besteed hebben? Waarom?
Een fijne relatie met mijzelf, de mensen om mij heen en zorgdragen voor de natuur zijn mijn topprioriteiten. Duurzaamheid op een 360 graden manier dus. Daar toets ik mijn acties aan. Ook op werkgebied. Zodat ik later tevreden kan terugkijken.
Dat betekent focussen en keuzes maken. En dat laatste is juist niet mijn sterkste skill. Want ik vind zoveel dingen leuk en interessant. Kan eindeloos wikken en wegen. Voor iets kiezen, betekent vaak iets anders verliezen. En als ik verkeerd kies, is dat mijn eigen stomme schuld. Pijnlijk voor perfectionisten. FOBO (Fear Of Better Options) is ook een vorm van controle uitoefenen. Welke beslissing geeft de meeste kans op het resultaat dat ik voor ogen heb? Zo bekeken blijf ik een jurist die graag risico’s inschat. Lief toch?
Door de dingen van een veilige afstand te bekijken, worden ze minder belangrijk. Zo blijft de kern over en wordt kiezen makkelijker. Nooit vakantie nemen is eigenlijk ook een vorm van vluchten. Doorwerken om niet te hoeven dealen met levensvragen. Niet te hoeven twijfelen, kiezen, nooit eens te verliezen.
Na precies acht jaar schrijven voor Advocatie, maak ik nu meer ruimte voor andere dingen. Een nieuw boek, mijn studie filosofie. En de (schrijf)workshops en inspiratiewandelingen die ik organiseer voor bedrijven en particulieren om burn-out en bore-out te voorkomen. Daarbij combineer ik creativiteit met mijn liefde voor natuur, beweging, meditatie en filosofie.
Graag bedank ik alle lezers van dit podium waar ik mijn stem mocht laten horen, ideeën kon uitproberen en waar we elkaar wisten te inspireren. Wie weet komen we elkaar nog eens tegen. Op de camping bijvoorbeeld. Of bij een Franse boulangerie.
Blijf je me volgen? Dat kan via mijn website fleursfinest.com, Instagram of Facebook.
De redactie van Advocatie wil Fleur bedanken voor meer dan acht jaar aan inspirerende, soms spraakmakende columns en bijdragen op deze plek, en wenst haar veel succes met al haar activiteiten.