Een bevriende advocate vertelde me dat ze op cursus was geweest. Dat is nou het enige wat ik weleens mis aan de advocatuur: op cursus gaan. Schoolreisjes voor volwassenen. In het verleden greep ik iedere gelegenheid aan om te vluchten van kantoor.
Door Fleur Brockhus
Zo ben ik zelfs BHV’er geworden om twee dagen vrij te krijgen. We leerden brandjes blussen en oefenden mond-op-mondbeademing. Wauw, wat een verademing was dat. Al vond ik het wel irritant dat ik altijd rondliep met een pieper, zelfs tijdens de lunch. Voor noodgevallen.
Als freelance tekstschrijver en schrijftrainer ligt een cursus volgen voor mij op de een of andere manier minder voor de hand. Misschien heeft het ermee te maken dat ik aan het begin van het jaar geen vast budget vrijmaak voor cursussen. Ook zou ik niet meteen weten welke cursus mijn werk enorm zou verdiepen. Scenario’s schrijven lijkt me wel wat. Of een opfriscursus Spaans. Lekker op een inspirerende locatie met luxe koekjes nieuwe kennis opdoen in goed gezelschap.
Al vertelde die vriendin dat de sfeer tussen de confrères juist alles behalve gebroederlijk was. De concurrentie en afgunst woei dwars door de bontjassen en maatpakken heen. Wat jammer! Het allerleukste van een cursus lijkt me het contact met mede-cursisten. Dat herinner ik me ook van die gouden tijden in Woudschoten en Noordwijk.
Omdat ik op advocatenkantoren regelmatig mijn cursus begrijpelijk en transparant schrijven geef, leek het me een slim plan om zo’n cursus officieel aan te melden bij de Orde van Advocaten. Zodat de advocaten er ook punten mee kunnen scoren.
Maar dat is helaas niet gelukt. Ik kreeg van de Orde de opdracht om een boekwerk van minstens twintig pagina’s te fabriceren waarin tot in de kleinste details stond wat mijn schrijfcursus precies inhoudt. De ironie daarvan begrepen ze niet. Meer dan zeven pagina’s tekst kon en wilde ik er niet van maken. Dus heb ik het er maar bij laten zitten.
Kennelijk is er niet zo heel veel veranderd sinds ik de Zuidas achter me heb gelaten. Advocaten worden nog steeds niet vrolijk van elkaar. Niet van bondigheid. En niet van transparantie.
Misschien is een ouderwets schoolreisje helemaal geen gek idee. Per touringcar en met zakjes chips naar de Apenheul met het hele kantoor. Een betere weg naar verdieping – en vooral zelfreflectie – bestaat er niet.