Er was een tijd dat de bonus de meest begeerde secundaire arbeidsvoorwaarde op kantoor was. De bonus, een iPhone, gratis granola en een fietsplan dat de kosten dekte voor een Van Moof. Tot corona een rode streep trok door alle kantoorregels en de vraag naar secundaire arbeidsvoorwaarden veranderde.
Dit blijkt uit onderzoek van de vacaturesite Indeed, die vacatureteksten vergeleek. Werknemers blijken nu vooral te worden gelokt met de termen ‘thuiswerken’ (toename van 716%), ‘sabbatical’ (194%) en ‘flexibele werktijden’ (190%). De termen ‘tafeltennis’ en ‘gratis lunch’ zijn sinds vorig jaar met respectievelijk dertien en zeventien procent afgenomen.
Niemand lijkt meer te geven om de perks van het kantoor: de lauwe kroket bij de jurisprudentielunch en de gin tonics op de vrijmibo. Thuiswerken is nu de norm.
Toch klopt dat beeld niet helemaal. Of beter gezegd, het klopt helemaal niet. In de praktijk gaan we juist steeds vaker naar kantoor, volgens onderzoek onder 1.200 CNV-leden. “Vanuit onze achterban horen we dat werknemers steeds vaker een beroep doen op hun werkgever om toch naar het werk te mogen komen,” zegt een woordvoerder van VNO-NCW en MKB Nederland.
Op kantoor zijn is ‘even ademen’
Verrassend? Niet echt. Werkgevers zijn verplicht om hun werknemers zoveel mogelijk thuis te laten werken, vandaar die vacatureteksten. Vraag één keer rond op de Zuidas wat kantoortijgers echt nodig hebben en ze zullen toegeven dat ze snakken naar een ouderwetse kantoordag. Op kantoor zijn is ‘even ademen,’ zo zei een vriendin.
Denk aan de ouders met jonge kinderen die zich moeten verstoppen onder de keldertrap om een MoU af te maken in Project Never Ending. Denk je dat Instagram afleidt? Probeer thuis te werken met twee mini-mensen die om de minuut je aandacht of zorg nodig hebben. Je spanningsboog wordt zo vaak afgebroken dat je na een dag gegarandeerd geen twee zinnen meer aan elkaar breit.
NautaDutilh betaalt een oppas. Geweldig. Maar stel je voor dat je weer een dag op kantoor bent. Met schuimende cappuccino, rust en een prikkelvrije omgeving zonder fel gekleurd kinderspeelgoed en een lopende band waar je de afwas opzet.
Stel je voor, een plek waar je een grapje kan maken met iemand anders dan degene die al onderdeel is geworden van het behang of de krant kan lezen zonder ruzie over katernen. Of, voor de singles, stel je voor dat je contact kan hebben met iemand. Punt.
Eigenlijk is de kantoordag ‘even ademen’ voor bijna iedereen, behalve voor de vijftigplusser zonder kinderen die is vertrokken naar zijn vakantiehuisje in Drenthe.
Vechten om een plekje
De vraag is alleen hoe je er een plek bemachtigt. Om de wekelijkse staycation wordt hard gevochten door collega’s. Bij het aanvragen van een plek moet je meer politiek bedrijven dan Rutte in de afgelopen maand. Het begint vaak met een verzoek aan de partner of managing director van je afdeling. Die stelt een rooster op voor iedereen. Kleine kans dat je ertussen komt tenzij je argumenten gebruikt als ‘wonend aan een schoolplein’, ‘studio-appartement <40 m2’ of ‘drie kinderen onder de vijf’. Voor de singles onder ons: ‘ik maak dat ik de laatste tijd weer een stuk angstiger ben’ wil ook nog wel eens helpen in combinatie met een rondslingerende folder over burn-out en depressie.
Dat is meteen het lastige, want hoe kaart je dit soort dingen aan? Met een e-mail, een belletje of via Teams? Niet alles wil je in je dossier, maar terloops binnenvallen gaat moeilijk als je nog niet bent toegelaten tot de inner kantoor-circle van de happy few. Bellen werkt vaak beter, al hebben weinig managers trek in nog een Zoom-call.
Het slimst is daarom de afdeling handhaving te benaderen. Het secretaresse-apparaat dat de kantoorplanning bewaakt. Grote kans dat ze je rapporteren als je er zonder toestemming zit. Nog grotere kans dat je ze wel kan omkopen als je luistert en je best doet. Neem cadeaus mee of iets lekkers en besef waar je het allemaal voor doet.
Thuiswerken is misschien de nieuwe norm, maar kantoorwerken het hoogste privilege.
