Kreeg e-court half januari publicitair de nodige kritiek te verwerken (‘een niet transparant zwart gat’), vorige week dinsdag kreeg het bedrijf ook kritiek van de Rechtbank Amsterdam. Volgens de rechtbank heeft e-court in een incassoprocedure een fout gemaakt. De eisende partij in die incassoprocedure, verzekeraar Zilveren Kruis, kan daarom geen rechten ontlenen aan het vonnis van e-court.
De gedaagde in deze zaak had e-court binnen de gestelde termijn laten weten niet akkoord te gaan met een procedure bij het bedrijf, en te kiezen voor een procedure bij de kantonrechter. Desondanks doet e-court ruim twee maanden later uitspraak.
In die uitspraak staat vermeld dat de gedaagde geen verweer heeft gevoerd. De gedaagde moet daarom bijna tweeduizend euro aan de verzekeraar betalen. De rechtbank Almelo verleent verlof voor de tenuitvoerlegging van het arbitrale vonnis van e-court.
De gedaagde laat het er niet bij zitten en brengt een dagvaarding uit met een ‘vordering tot herroeping dan wel vernietiging’ van het vonnis van e-court. De rechtbank Amsterdam geeft geen gehoor aan dat verzoek, maar stelt wel vast dat de verzekeraar vanwege de fout geen rechten kan ontlenen aan het vonnis van e-court. Omdat de verzekeraar tijdens de comparitie toezegt het arbitrale vonnis niet ten uitvoer te leggen en de gedaagde zich bereid verklaart tot het betalen van de resterende schuld, stelt de rechtbank Amsterdam zelf een betalingsregeling vast.
De arbitrale vonnissen van e-court worden in rechte niet vaak aangevochten. Op Rechtspraak.nl staan twaalf rechtszaken omtrent e-court vermeld, waarvan het merendeel werd uitgesproken in 2011. E-court begon met het aannemen van zaken in 2010.
Update 6 februari: e-court laat in een persbericht weten dat het vonnis van de kantonrechter een ‘onjuiste voorstelling van zaken’ geeft. Volgens e-court impliceert het vonnis onder andere ‘een verwijt aan het adres van e-Court, alsof het scheidsgerecht wist of kon weten dat een keuze was gemaakt voor de kantonrechter, en toch vonnis wees. Dit was niet het geval. Het scheidsgerecht wist hier niet van, en kon dit niet weten. Gedaagde had namelijk buiten het digitale procesdossier aan de deurwaarder zijn keuze voor de kantonrechter kenbaar gemaakt, waarop de zaak (bij e-Court) door de deurwaarder was ingetrokken. Helaas had de betreffende deurwaarder de zaak door een eigen fout opnieuw (voor de tweede keer) aangebracht, waarna e-Court deze in behandeling nam.’