Er zijn advocaten die in hun werk worstelen met een gebrek aan zingeving. Zozeer zelfs dat ze zich opgeven voor de School for Moral Ambition. Columnist Marijn Rooijmans vindt dat ‘ingewikkeld’.
Aan de ene kant is er een tekort aan sociaal advocaten en aan de andere kant zijn er op de Zuidas advocaten die in hun werk worstelen met een gebrek aan zingeving. Dat laatste zelfs zozeer dat ze zich opgeven voor de School for Moral Ambition.
Als je dan advocaat bent en je wilt iets goeds doen: hoe komt het dan dat je niet aan de slag gaat als sociaal advocaat?
Andere doelgroep
Ik wil de School for Moral Ambition niet afkraken, want het is een mooi idee. Ik heb zelf ook even gekeken of er een circle was om bij aan te sluiten, of dat ik er misschien zelf een moest oprichten. Ik hoop oprecht dat het meer is dan een hip, goedgemarket initiatief. Ik vind het alleen wel ingewikkeld. Vanwege dat tekort aan sociaal advocaten, maar ook vanwege iets anders.
Op LinkedIn of in een krant, las ik een opinie over de School for Moral Ambition die wat mij betreft de spijker op z’n kop sloeg. Weet niet meer wie het schreef, maar hij of zij raakte me. Want zo’n initiatief trekt waarschijnlijk niet degenen die met hun poten in de klei willen staan. En dat is wel wat we als samenleving nodig hebben: leerkrachten, verplegers, bejaardenverzorgers, politiemensen, maatschappelijk werkers, sociaal advocaten, etc, etc. Snap je wat ik bedoel? Er zijn genoeg mensen die plannen willen maken, leiding willen geven voor de goede zaak, maar zouden we niet meer gewoon concreet mensen moeten gaan helpen?
Gister had ik het hier over met mijn 21-jarige studerende zoon. Ik vertelde ‘m dat ik eigenlijk vind dat wij bevoorrechte mensen beter gewoon onze handen uit de mouwen kunnen steken dan ons aansluiten bij fancy initiatieven.
Was hij totaal niet met me eens.
Voor hem was duidelijk dat werk dat ten goede komt aan een groep mensen veel waardevoller is dan het helpen van een individu. En dat beargumenteerde hij met zoveel overtuiging, dat ik geneigd was ‘m gelijk te geven, maar het bleef knagen.
Cruciaal werk
Het is fantastisch als je een bijdrage kunt leveren aan het uit de wereld helpen van de tabak-industrie of het oplossen van het wereldvoedselprobleem. En de successen van het Public Interest Litigation Project spreken ook enorm tot de verbeelding. Ik snap helemaal dat je daar bij wilt zijn, maar ergens schuurt het ook. Is het niet een beetje te makkelijk? Je hoeft er minder voor uit je comfortzone en het is statusverhogend. We staan er bij wijze van spreken voor in de rij.
Maar lang niet iedereen die juridische hulp nodig heeft, heeft een baanbrekende zaak, is aangesloten bij een beweging, of wordt vertegenwoordigd door een actiegroep. Wie helpt hen als we ons allemaal alleen inzetten voor grote zaken, voor groot maatschappelijk onrecht? Is het helpen van een individu niet even noodzakelijk en waardevol?
Ik denk dat je dat best kunt betogen. Het is in ieder geval werk dat cruciaal is voor onze samenleving. Bovendien kunnen we niet allemaal aan die grote zaken werken. Dus als je op dit moment rondloopt met een morele ambitie die je in je werk niet kwijt kunt, en je bent al opgeleid als advocaat…
Dan lijkt me de meest logische keuze dat je de sociale advocatuur in gaat. Toch?
Kan me ook voorstellen dat grotere kantoren faciliteren dat sommige medewerkers het een jaar doen, of dat je aan het einde van je loopbaan sociaal advocaat wordt, als je je schapen toch al op het droge hebt.
Wat houdt je tegen?
