Als vrijwilliger van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij staat John Brökling 24/7 aan. “Ik heb affiniteit met bootjes en water en houd ervan om mensen te helpen. Dat doe ik als advocaat ook.”
John Brökling stond vorig jaar met bijna 1499 collega’s van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) in het Luxor Theater Rotterdam. Ze vierden dat de organisatie al tweehonderd jaar redders op zee (m/v) levert. “Alle 1500 KNRM-medewerkers zijn vrijwilligers. We kunnen elk moment worden opgepiept. 24 uur per dag, 7 dagen per week staan we paraat. We hebben geen diensten, we staan altijd aan.”
Hoewel hij lang niet iedereen kende, voelde hij direct een band. “Al deze mensen richten hun leven in naar de KNRM. Ik ben nu jftien jaar vrijwilliger. De meesten zijn dat al veel langer.”
Thuisfront
Bröklings vrijwilligerswerk beïnvloedt alle aspecten van zijn leven. “Het komt nooit uit wanneer je wordt opgepiept. Dit gebeurt altijd net als je met je mandje boodschappen in de supermarkt staat of wilt gaan barbecueën. De reddingsboot moet in tien minuten uitvaren. Word je opgepiept dan moet je alles laten vallen en naar de haven gaan. Overlevingspak aan en hop, de boot in”, zegt Brökling.
“Het werk vraagt veel van het thuisfront. Wij varen altijd en onder alle weersomstandigheden uit. Is het code rood en wordt iedereen geacht binnen te blijven, dan pakken wij de boot als er iemand in nood is op het water. Het is nogal wat als je partner vrijwillig het water opgaat en zijn of haar leven waagt om een ander te redden.”
Trots
Brökling is trots op de KNRM. “Wij varen altijd. Zouden wij dat niet doen, dan komt er niemand. Veiligheid op het water is eigenlijk een overheidstaak, maar wij doen dit al ruim tweehonderd jaar, kosteloos en betalen alles zelf, uit donaties en legaten. Subsidie krijgen we niet.”
Volgens hem verwarren veel mensen de KNRM met de Reddingsbrigade. “Hun lifeguards houden voornamelijk toezicht vanaf het strand. Onze reddingsacties vinden vaak verder op zee plaats. De Reddingsbrigade is preventief aanwezig op het strand. Ons zie je alleen als er iets aan de hand is. Ondanks die verschillen werken en oefenen we goed samen. De advocaat kwam via een vriend bij de KNRM terecht. “Hij vroeg of ik ook vrijwilliger wilde worden. Ik zag dat wel zitten. Ik heb affiniteit met bootjes en water en houd ervan om mensen te helpen. Dat doe ik als advocaat ook.”
Honderden reddingsacties per jaar
De KNRM heeft 45 reddingsstations langs de Noordzee en ruime binnenwateren. Brökling, die in Ouddorp woont, is verbonden aan twee daarvan: de stations Stellendam en Ouddorp op Goeree-Overflakkee. “We bewaken de hele Haringvliet, het Grevelingenmeer en de Noordzee tussen Neeltje Jans en Hoek van Holland. Ons werkgebied is een van de drukste van het land. Jaarlijks halen we alleen hier al vier- tot vijfhonderd mensen uit of van het water.”
De KNRM helpt koopvaardij, visserij, kitesurfers, zeiljachten en duikers die in de problemen raken. Maar ook: een hondje dat achter een meeuw de zee in gaat en niet meer terugkomt. Vrijwel elk incident komt voorbij. “Op het water zijn wij de ambulance, brandweer en ANWB. Gelukkig is maar bij tien tot vijftien procent van de acties een slachtoffer echt in levensgevaar”.
Commissielid
Sinds drie jaar vaart Brökling niet zo vaak meer mee. “Ik ben nu 58. Als je ouder wordt, is het fysiek zwaar en moet je het aan de jonkies overlaten.” Hij is lid van de plaatselijke commissie van de reddingstations Stellendam en Ouddorp, en daarmee samen met de andere commissieleden verantwoordelijk voor de operationele inzetbaarheid van die stations: de opleiding van de vrijwilligers, de boten, de werkomstandigheden en coördinatie bij reddingacties.
Nog steeds draagt hij een pieper. “Is er een actie, dan wordt de commissie ook opgeroepen. Daardoor weten we precies wat er speelt. Indien nodig gaan we naar een reddingsstation om te ondersteunen, zoals bij een grote reddingsactie met meerdere slachtoffers. Zie ik dat er weinig bemanning is, dan ga ik gewoon mee.”
Adrenaline
Als commissielid is hij per week gemiddeld zo’n twintig uur met de KNRM bezig. Hoewel hij zijn huidige rol leuk vindt, mist hij de adrenaline van de zee opgaan. Enthousiast vertelt hij over zijn tijd als ‘opstapper’.
“Hoe groot de bemanning is, hangt af van de boot die we gebruiken. Het minimale aantal is drie. Mensen hebben vaak geen idee van wat de KNRM meemaakt. Op de Waddenzee zijn er soms golven van wel achttien meter. Bij ons zijn de golven minder hoog, maar wij hebben veel ondieptes, zandplaten, stromingen en grondzeeën. Het is gevaarlijk gebied. Ik vind het mooi om onder die omstandigheden uit te varen met een goed opgeleide crew om iemand te redden. Hoewel we alles met volledige inzet doen, kunnen we niet iedereen redden. Soms hebben we een aanvaartijd van één uur als we verder op zee moeten zijn. Ligt iemand al heel lang in het water, dan komen we soms te laat.”
Groepsproces
De reanimatie van een Pools meisje van negentien op het strand van Ouddorp twee jaar geleden staat hem nog steeds bij. “We moesten haar op het strand reanimeren. Nadat we heel lang hadden gezocht, troffen we haar levenloos aan langs de kustlijn, half in het water. Dat maakte veel indruk. Mijn dochter was toen van dezelfde leeftijd. Dat soort situaties wennen niet. Wij doen veel acties, maken veel mee maar vooral de slachtoffers die je niet hebt kunnen helpen blijven je bij. Gelukkig zijn we er voor elkaar en praten we er over. Dat groepsproces helpt bij het verwerken.”
Zijn eerste redding betrof een zeilbootje dat vast was gevaren. Jaren later redde hij met collega’s op één avond zeven zeilschepen op de Grevelingen. “Het zomerse weer was opeens compleet omgeslagen. Een zeilboot was aan het zinken, een andere boot was zowat tegen een strekdam geslagen.”
Omdat de KNRM’ers heftige dingen meemaken, hebben zij onderling een sterke band. “De een is lasser, de ander makelaar. Onze achtergronden zijn heel verschillend. Dat levert andere gesprekken op dan met collega’s op kantoor. Die diversiteit bij de KNRM vind ik ook verrijkend.”
Work life balance
Door zijn vrijwilligerswerk heeft hij gezien dat een leven zomaar kan eindigen. “Het is niet gewoon dat er niets gebeurt. Op kantoor stimuleren we een goede work life balance. Storten mensen zich te veel op het werk, dan spreken we ze daarop aan: genieten is ook belangrijk. Geregeld hebben we kantooruitjes. Onlangs zijn we drie dagen met z’n allen naar Lissabon geweest. Ook sporten we veel samen. Ons kantoor doet bijvoorbeeld mee aan de Harbour Run, een obstacle run door de Rotterdamse haven. Op kantoor werken veel jonge mensen. Dat maakt het bruisend. Ik ben positief over de nieuwste generatie: ze gaan er vól voor. Hetzelfde zie ik bij de jonkies van de KNRM.”
Kijk hier voor mee info over de KNRM
John Brökling is advocaat en partner bij Yur Advocaten in Rotterdam. Hij behandelt vrijwel uitsluitend arbeidsrechtelijke zaken. Brökling adviseert tal van instellingen, organisaties en ondernemingsraden en begeleidt reorganisaties en overnames.
