De coronacrisis is een crisis van schaarste. Onvoldoende maskers. Hamsteren uit angst dat je tijdens een lockdown niks te eten of te billenvegen hebt. Niet genoeg bedden op de IC en economische schaarste als gevolg van de maatregelen.
Het spanningsveld tussen levens beschermen en de bescherming van de economie maakt van ons allemaal filosofen. Ben je een Kantiaan (mensen opofferen is immoreel) of Utilitarian (het meeste geluk voor het grootste aantal mensen, dus gooi die economie weer los)? Maar los van de grote ethische vraagstukken over leven en dood, is er een ander schaarstevraagstuk dat net zo acuut voelt. Dat is de schaarste aan menselijk contact, of me-time. Het ligt eraan vanuit welk perspectief je het bekijkt.
Normaal gesproken wordt een eventueel ‘tekort’ aan contact bij alleenwonenden opgelost met een druk sociaal leven en dates. En de behoefte aan me-time voor mensen die met meer mensen wonen: door yogaklassen of een schildercursus. En voor mensen met kinderen: een baan op kantoor.
Mensen die single zijn en alleen wonen, kunnen niet ontsnappen aan die alleenheid. En mensen die samenwonen, zijn nu permanent #alleensamen. En dat laatste is ook erg taai. Zeker als je allebei thuis moet werken en er kleine kinderen in je huis rondlopen die onderwijs moeten krijgen. We zitten in week drie van de ‘intelligente lockdown’ en als dit zo doorgaat, dan zal de coronacrisis een goudmijn voor de echtscheidingsadvocaten en burn-out coaches blijken.
Het is simpelweg niet te doen om allebei vanuit huis te werken, aan alle ingeplande Microsoft Teams-meetings mee te doen, en tegelijk je kinderen les te geven. Wie krijgt het beste ‘kantoor’? Wie mag er in de productieve ochtend werken? Wie heeft er recht op de meeste ongestoorde werktijd, want wiens baan is belangrijker? Wie verdient er het meest? Kijk, daar gaat je relatie.
Los van de onmogelijke multitask-opdracht, zonder uitzicht op een einde, en de relatiestress, is er de lockdown. En intelligente, ethische mensen houden zich aan de lockdown, en gaan alleen uit noodzaak naar buiten. Niemand wil urenlang alleen met de kinderen thuis zitten, dus tijd buitenshuis wordt net zo kostbaar als de bitcoin in 2017.
Elk verzoek tot exit uit de family compound moet formeel worden ingediend en gewogen. Goodwill is er niet, want in tijden van schaarste gunnen we elkaar minder. Maar het is essentieel voor het behoud van de relatie dat die momenten worden gecreëerd. Er zijn tot nog toe vier categorieën waarmee succesvol tijd alleen kan worden afgedwongen.
De eerste is Sport. want sporten is (nu nog) een recht. Een half uur hardlopen in het park is van belang voor de geestelijke en fysieke gezondheid. Ruim pak aantrekken. Magazine en paaseitjes eronder. Een veldflesje koffie (of wodka, als het zo’n dag is) en je kan die verschaalde witte benen ongestraft even laven aan de lentezon terwijl je de frustratie wegkauwt.
Dan: vuilnis. Reduce, reuse, recycle. De plasticproductie is niet gestopt. De oceanen zijn net zo acuut vol met tampons en prullen van de Action. Het vuilnis moet nog steeds naar buiten. Elke dag vindt er een strijd plaats over wie er aan de beurt is. “Mag ik alsjeblieft het papier wegbrengen?” Gun elkaar wederzijds die recycle-momenten.
De derde categorie zijn de boodschappen. Het is bij rondvraag duidelijk dat boodschappen doen een populariteitsboost heeft gekregen tijdens de pandemie. Was het eerst voor velen onderdeel van het pakket Wifework – samen met de plee en de verjaardagskaart aan oma –, nu is het een bonafide Uitje. Want voedsel is essentieel. Plus: er zit een spannend element aan met het bijkomende risico op corona. Wil je er echt het meeste uitslepen, dan kun je voorstellen om speciale koffiepads te halen bij de Nespresso-winkel.
De laatste mogelijkheid tot het creëren van me-time is door iets anders essentieels op te offeren: slaap. Om vijf uur ‘s ochtends is het huis stil. Die ochtenduren kan je gebruiken voor het meest luxe moment van de dag: alleen aan de keukentafel zitten met een kopje thee en stilte: #samenalleen.
