Advocaten die vlak voor ‘de top’ afbuigen naar een rol als eenpitter of bedrijfsjurist doen dat vaak om zich te ontworstelen aan de knellende urennorm. Waarom is die norm er eigenlijk nog?
Recent hoorde ik een bevriende eenpitter blij vertellen dat hij niet meer vastzit aan de 1500 declarabele uren die hij elk jaar moest schrijven bij het middelgrote kantoor dat hij was ontvlucht. Ja, zijn omzet schommelt nu wat meer, en dus ook zijn inkomen, maar de vrijheid is hem veel waard.
Mooie statistieken
Urenschrijven is een tweede natuur voor advocaten, en als je uren verkoopt is dat ook niet zo gek. De discussie over de houdbaarheid van het uurtarief en het invoeren van alternatieve tarieven is ook zinvol, maar dat begint met het killen van de urennorm. Voor wie is die eigenlijk nuttig? Voor de interne bedrijfsvoering en de excel-liefhebbers ongetwijfeld. Zij kunnen mooie statistieken maken met prognoses gebaseerd op deze norm, en dan op de voet volgen of ze gehaald worden.
Nachtrust
Maar wat hebben klanten en advocaten aan de urennorm? Klantvriendelijk is hij bepaald niet. Als advocaat lever je geen uren, nee, je levert expertise en kennis, je bent trusted advisor, je gaat voor je cliënt door het vuur. En als opdrachtgever, cliënt of klant koop je ook geen uren, maar advies, (rechts)bijstand en eigenlijk vooral een goede nachtrust, omdat je weet dat jouw probleem wordt opgelost door iemand met hart voor jouw zaak en verstand van zaken.
Niet vastpinnen
Vrijwel elk advocatenkantoor gaat gebukt onder personeelstekorten, het aantal burn-outs neemt alleen maar toe en steeds meer jonge advocaten weigeren zich over de kop te werken voor de (voorheen) heilige graal van het partnerschap. Wordt het dan niet hoog tijd om te stoppen met het over de kling jagen van die schaarse groep (jonge) advocaten, en ze dus niet vast te pinnen op het halen van X aantal declarabele uren?
Creativiteit
Als je de urennorm loslaat, moet je wel een ander criterium hebben om de zakelijke ambities in uit te drukken. Prima toch? Beoordeel advocaten op betrokkenheid bij hun cliënten. Die blijkt niet uit het aantal uren dat ze schrijven, maar uit de oplossingen die ze verzinnen, de samenwerkingen die ze aangaan binnen en buiten kantoor, de mate van delegeren, de creativiteit in het gebruik van automatisering, of legal tech.
Stomweg uren schrijven
Samenwerken, delegeren, automatiseren zijn allemaal vijanden van de urennorm. Maar door slimmer te werken, kun je als advocaat en je werkweek overzichtelijk houden en je cliënt beter bedienen dan door het stomweg schrijven van zoveel mogelijk declarabele uren. Zeker als je die uren met een vork schrijft, ter meerdere eer en glorie van het behalen van de gestelde (interne) norm.
Mooi werk
Natuurlijk, ik hoor het menigeen denken, moeten ook advocatenkantoren winst maken, en er een gezonde bedrijfsvoering op nahouden. Daar is niemand tegen. Maar voor een dienstverlener is dat toch vooral het gevolg van je werk, en niet het doel. Dat is het in ieder geval wel voor de eenpitter die me vertelde hoe vrij hij zich nu voelt. Maar dat is het ook voor het grote, commerciële kantoor waar ik laatst over de vloer was. Daar vonden ze winstmaximalisatie een vies woord. Mooi werk leveren, voor mooie klanten, dat houdt hen aan de gang. Het kan echt.
